POEMA DA CIDADE ALTA
o meu nome é o da Cidade Alta
nacido ande a luz e o mar se están orixinando
mutuamente
nacín enfrente de min mesma
cando a Pescadería era un leito de sereas
e a serpe demorada na voz dos meus
avós
vento dos ventas
Veño de aquí
unha historia de palabras
nas casas da cabeza e nos chanzas do corazón
palabras que son xente a murmurar de lonxe
desde Santa Lucía
épicas antigas de bailes no Gurugú
insultos pelexas e disparos
e percorren no meu sangue o Camiño Novo
para coller un barco que se marcha
como se xa nunca tivesen existido
e sen embargo dou fe, que son verdade
e van a Santa Margarida de merenda
ande unha vez alguén de naso se enforcara
alguén de quen só coñezo aquela rama
partida pala ausencia
non podendo tolerar o día e o cambiante
do vento, sempre, outra vez o vento
a picar na pel fría do verán canicular
o mozo vento grande que trae cartas de América
e tamén o pequeno que rechea os valeiros do tempo
Érgome dragón todos os meus carpos posíbeis e brutais
para gardar a esencia
esa que me dixeron construtores campesiños
un a un e cada un polo seu lado
sen que o ruído se puxese de acordo debaixo das
[formigoneiras
nen o silencio dos ríos subterráneos se fixese posíbel
Arrímome a elas, lavandeiras de Monelos
na luz agora das altas aulas do milenio
para deixalas preñadas dunha
pequena memoria como o mar
E ao sair deixo comigo a porta aberta
escadas arriba Porta de Ares escadas abaixo Porta Real
e levo a chave enferruxada do salgado das ondas
ande fluctua no horizonte o meu país reflectido
a prostituta sagrada
que desabrocha o corsé das gargalladas de ouro
e finxe que sabe finxir
mentres os taxis na noite se cruzan contraseñas
as rúas se volven anónimas entre os escaparates
e as xentes xogamos coas últimas moedas
de sexo lixeiro e cansado entre os dedos
Forza, para que? se viver é tan doce
como a area do Orzán e deixar ir o sol
polo monte San Pedro
Pero remar nas pegadas dos outros,
uliscarnos no avance dos pavos
repartir
o dosel das tormentas
gritándonos os nasos nomes de abaixo?
Coñecín ventos suaves que nunca máis se daban detido
Outra vez, sempre o vento dos ventos
rodeando este ponto no mundo:
Cabeza, Garda, Chave, Forza
e Antemural do reino renacido.
Indíxena da civilización
Luísa Villalta
I
Nada está dito
O alemán só falaba na lingua dos ollos
e o mar tampouco era moi dado ás palabras
Por exceso ou por defeito
a comunicación eran as penas:
un tamaño, unha forma concreta
un pouco de cemento para dar consistencia
ao factor humano ante a indiferencia das ondas
extraviadas como virxes ao arrouto
como cartas orgullosas que nada quixesen dicer
Porque nada está dito
O alemán podía permitirse a inocencia
de saber en que se equivocaban as visitas
que viñan entregarlle o asombro valeiro
dun outro mar civilizado
pero igual de xordo ante as portas da vida
Só que nada está dito As penas mudas de magma
puderon agochar as plantas máis salgadas
nun miragre de nais estériles
O alemán acumulou en minúsculas proporcións
todos os seres con cadanseu ponto exclusivo
no universo inhóspito
intanxíbel e estendido
na creba da existencia
A creba dese océano aínda por formar
na parte silenciosa
mente humana
a civilización que un día confundiu
as dúas mans do mar:
a que mata e a que forma
a forma
un home
(Man)
II
Man vestido:
A lingua era unha gravata complicada en idioma
[teutón
unha maleta sen soños na que pesaban as mudas
[sen lavar
porque a auga do mar non lava ben o peso da
[civilización
A gravata era unha lingua complicada para tanta
[orfandade
A lingua, un accidente imprevisto no curso dos tempos
o amor, o curso dos tempos que se desvía cara ao
[mesmo lugar
O corpo veu un día de visita distraído entre as
[negativas á vida
pero sen o horario que a educación impón á soedade
Man vestido era un vaso vacío
que se desborda inexplicabelmente
Talvez as ondas do mar na súa lascivia
o invitasen a espirse con pudor ante a multitude
arelante e espantada no seu pavor popular
finalmente escondida por canseira ou rotina
entre as follas dos calendarios
nas tillas das bucetas
tras o abano dos naipes sen triunfos
que os mariñeiros descarregan no bar cando regresan
O número final do striptease ficou detido como un
[apagón
na liña medular do tendido eléctrico ao meiodía
Non houbo focos que apagasen a luz constante do corpo
entregado ao naufraxio permanentemente adiado,
día tras día, ano tras ano,
en que as ondas lle traían o diario recambio da morte
como quen lle deixa o pan e algún que outro alimento
Até que o corpo e o veneno derramado
polo vaso roto da ambición civilizada
fixeron causa común
para vestirlle de negro a alma.
* Este poema inédito en adicado a Man foi lido súa autora no Instituto Eusebio Da Guarda da Coruña, no acto de lectura de textos literarios celebrado con motivo do desastre do Presige. Pocos meses despois morrería repentinamente a súa autora.
VER+:
Entradas
.jpg)
0 comments :
Publicar un comentario