El Día das Letras Galegas de 2018 está dedicado
MARÍA VICTORIA MORENO
ELEXÍAS DE LUZ
Limiar
Se eu achase a palabra
donda, escintilante,
tan lene coma o peito da andoriña,
tan rexa coma a face da verdade...
Se eu achase a palabra
de lume, de auga, de aire,
de terra aloumiñada pola brisa
que arrola cada tarde...
Se eu achase a palabra
limpa, espida, que cabe
no efémero latexo dun salouco
e abrangue a eternidade...
Se eu achase a palabra
de amor que iluminase
esta esfera que treme estarrecida
na sombra e na soidade...
Se eu achase a palabra
eu pintaría o planeta de paz e liberdade.
Umbral
Si encontré la palabra
donda, centelleante,
tan ligero como el pecho de la golondrina,
tan tonto como la cara de la verdad...
Si encontré la palabra
de fuego, de agua, de aire,
de tierra enloquecida por la brisa
que arroja todas las tardes...
Si encontré la palabra
limpio, desnudo, lo que se adapta
En el ritmo efímero de un hipo
y cubre la eternidad...
Si encontré la palabra
de amor que iluminó esta esfera
que tiembla torpemente
en la sombra y la soledad...
Si encontré la palabra
Pintaría el planeta de la paz y la libertad.
MARÍA VICTORIA MORENO
(Valencia de Alcántara.
Cáceres, 1941- 2005)
Namorada de outonos e solpores,
peregrina nas gándaras da vida,
buscaches no tremor da atardecida
fragancias vellas de ilusións e amores.
María Victoria Moreno
Sorriron para ti tódalas flores,
fíxose a luz roibén na túa ferida
e, por nidios ronseis, a alma durmida
foi desde o abismo ós altos miradores.
Inefables paisaxes de harmonía
abríronse ante ti coma agasallo
en volutas de lúa opalescente.
Desposaron en lene melodía
os pétalos da luz, a paz do orballo
e o teu corpo, xa lirio evanescente.
Eu quero darche as grazas, meu amado,
mais grazas é palabra torpe e fría
para cantar en luz esta elexía
ó tempo de arredrarme do teu lado.
Canto chorei por ti… O noso fado
foi unha crúa e pérfida ironía:
matou o xeo negro ó sol do día
e o chumbo ardente ó aire sosegado.
Por seres auga e luz na cega sede
eu quero darche as grazas… Mais lamento
non ser verba de amor, música pura,
nin pomba morna que a friaxe alede,
nin faísca de orballo, luz de vento.
… Só silencio que treme en noite escura.
Eu quixera esculpir en luz e aire
non o corpo do amado,
non a imaxe que gardan os meus ollos,
mais a traza do paso
luminoso que enchera a miña alma
de flores, soño e pranto.
Eu quixera tecer en fíos de auga
non as verbas do amado,
non as conversas que o solpor arrola,
mais este doce laio
que habita nas distancias asequibles
resolto en vento maino.
CANTIGA
Neste amencer de pombas indecisas
conversarei coas fontes
onde beben pesares cristalinos
as sombras que se axitan pola noite.
Esa lúa de prata
atopou o tesouro
que eu perdera na auga.
No laio dos farois agonizantes
evocarei os nomes
que acenderon lucernas balbucintes
nas fragas mestas onde os medos dormen.
Esa lúa de prata
atopou o tesouro
que eu perdera na auga.
Neste tremor de chumbo e de diamante
serei luz que se esconde
no ardor aceso que xerou os días
ou na xerfa esfiañada en surtidores.
Esa lúa de prata
atopou o tesouro
que eu pedera na auga.
No rubor das estrelas acaladas
achegareime á morte,
sentirei o feitizo dos seus ollos,
e o seu bico na fronte.
(Do libro Elexías de luz,
editado por Edicións Xerais. 2006.)
FUXAN OS VENTOS - LUA DE PRATA
Vida e obra de María Victoria Moreno #LetrasGalegas2018
Entradas
.jpg)
0 comments :
Publicar un comentario