MIÑA NAI, MIÑA NAICIÑA, COMO A MIÑA NAI NINGUNHA: TODOS LOS DÍAS SON DÍAS DE MI MADRE

Sobor da súa muda dor

Miña nai, miña naiciña,

como a miña nai ningunha.

Non nos quentou a cariña

coa caloriña da súa.

¿Cómo, sen chorar, chorou?

¿Cómo xemeu sen xemer?

Miña nai morou sen ver

xardíns na súa nenez.

Sen falar, fíxo saber.

Sen dicirnos, amostraba.

E cos seus labres contritos

nos nosos lombos pesaba.

Sobor da súa muda dor

unha lexeira inquedanza,

unha traxedia inminente,

unha pena dexergada.

Toda a vida nunha cesta

fora o xeito da viaxe.

Mais polas cestas escorren

albas, sonos, deuses, mares.

¿Cómo viveu, sen viver?

¿Cómo gritou, se calaba?

Morreu sen voltarse a ver

nas sombras do que deixara.

Miña nai, miña naiciña,

como a miña nai ningunha.

Que nos esfriou a cariña

coas lagrimiñas da súa.

Rodolfo Alonso

Miña Nai - Luar Na Lubre